"Sonieczka" Ludmiła Ulicka

 O autorce:

Wyd. Philip Wilson 2004

• ur.1943.
• z wykształcenia jest biologiem, pracowała w Instytucie Genetyki 
• była kierownikiem literackim Żydowskiego Kameralnego Teatru Muzycznego
• pisała sztuki, scenariusze filmowe, opowiadania i powieści
•  jej utwory przetłumaczono na 25 języków
• laureatka wielu prestiżowych nagród w Rosji, Francji, we Włoszech
• uznana w Rosji za pisarkę roku 2004
• "Medea i jej dzieci" - pierwsza powieść Ulickiej wydana w Polsce
  (czytałam, dlatego też bez wahania sięgnęłam po "Sonieczkę")

Zaczerpnięte z okładki:

•    "Proza Ulickiej  jest początkiem wspaniałej podróży do wnętrza rosyjskiej duszy"
•    "Czechowowska opowieść o zwyczajnej kobiecie"
•    "Wzruszająca opowieść o różnych rodzajach kobiecości"

Ode mnie:

•  to niewiele ponad 90 stroniczek dobrej, rasowej prozy
• treść skondensowana, realistyczna,
• tytułowa bohaterka - znów posiłkuję się notą z okładki, bo trafna: 
  
  • "dorasta w odpychajacej radzieckiej rzeczywistości w świat książek",
  • "Historia Sonieczki przypomina bajkę o Kopciuszku",
  • "prowadzi zwyczajne życie, w którym szczęśliwe chwile przeplatają się z tragicznymi. Godzi się z rzeczywistością i uważa, że dostała od życia więcej niż się spodziewała"
• wątek historyczny (rosyjskie realia od lat 30-tych XX w.)
• wątek polski: dzieje Jasi
• motyw bibliotekarsko- książkowy (Sonia została bibliotekarką) 
• kwestie psychologiczne, dramatyczne wybory, uwarunkowania losu, postawa życiowa
  
• opowieść w sumie smutna, przejmująca, na wskroś rosyjska, w dobrym tego słowa znaczeniu - Dostojewski mógłby być dumny z młodszej koleżanki po piórze ;-)
  
  
  Garść cytatów:
• "Czytanie było ulubionym zajęciem Sonieczki od wczesnego dzieciństwa, można powiedzieć od pieluch. Jej starszy brat Jefrem pierwszy żartowniś w rodzinie, lubił powtarzać, że od tego ciągłego ślęczenia nad książkami tyłek siostry  upodobnił się już do siedzenia krzesła, a nos- do gruszki" (s. 5)
  
• "Czytanie  było dla niej czymś w rodzaju lekkiego obłędu, który nie opuszczał jej nawet we śnie - sny też czytała jak książki. Śniły jej się fascynujące powieści historyczne, których akcję zgadywała na podstawie typu czcionki, a wszystkie akapity i wykropkowania przeczuwała w jakiś tajemniczy sposób." (s.7)
   
• "Po skończeniu  technikum bibliotekarskiego rozpoczęła pracę w piwnicznym magazynie starej biblioteki, dołączając do tego rzadkiego grona szczęściarzy, którzy z bólem serca opuszczają wieczorem swoje zakurzone i duszne miejsce pracy, nie zdążywszy nacieszyć się w ciągu dnia rzędami katalogowych kart, bladymi karteczkami zamówień, napływających z czytelni na parterze i przyjemnym ciężarem tomów lądujących w ich rękach." (s.8)
  
• "Z czasem nauczyła się jednak odróżniać  w morzu książek fale dużych od małych, a małe - od przybrzeżnej piany, wypełniającej ascetyczne szafy z literaturą współczesną" (s.9)
  - czego sobie i Wam życzę, polecając Waszej uwadze prozę Ludmiły Ulickiej.