Niezłe ziółko z tej Klaudyny

Sidonie Gabrielle Colette, Klaudyna w szkole, W.A.B. 2011

Twórczość Colette przeżywa ostatnio prawdziwy renesans, przyczyniło się do tego wznowienie przez   wydawnictwo W.A.B cyklu o Klaudynie ( w serii z miotłą!) oraz opublikowanie innych utworów (Cheri, Czyste, nieczyste). Dużą popularnością cieszą się też starsze wydania. Byłam i ja ciekawa, na czym polega fenomen gwiazdy literatury francuskiej. Gdy nadarzyła się sposobność przeczytać "Klaudynę w szkole", bez wahania z niej skorzystałam.

Cóż, jak już wspominałam, początkowo książka jakoś mi nie szła i bez żalu zarzucałam lekturę. Już oczyma wyobraźni widziałam "oburzenie" fanów Colette, gdy napisałabym, że pamiętniki egzaltowanej pensjonarki nie przypadły mi do gustu, że  to nudne i może sto lat temu tym się gorączkowano, ale teraz to nic wielkiego. Tymczasem gdzieś po około stu stronach  coś zaskoczyło i ruszyło z kopyta, zatem planowana opinia wzięła w łeb.

Odpuszczam opis o czym jest książka, bo jedni wiedzą, a drudzy sobie znajdą, na przykład tutaj. Chętnie zaś podyskutowałabym o tytułowej bohaterce. Doprawdy, niezłe z niej ziółko, a niemal każda jej cecha może być i wadą i zaletą.
Pamiętacie jak Ania Shirley przywaliła Gilbertowi w głowę tabliczką i jaka była z tego afera? Klaudyna  zaś tłucze swoje szkolne koleżanki na porządku dziennym, ba, niektóre to nawet lubią... To ona dzieli i rządzi, rozstawia po kątach całe towarzystwo - urodzona przywódczyni, typ dominujący. W szkole bynajmniej się nie nudzi, choć nauka nie jest jej sensem życia. Ciekawska, wścibska, ma oczy i uszy otwarte, dziwnym trafem zawsze znajduje się tam, gdzie nie powinna... dzięki temu jest zorientowana w wielu sprawach, o których wiedzieć nie musi grzeczna uczennica. Nie zapomina języka w gębie, a ów jęzor ma niewyparzony. Nie da sobie napluć w kaszę, prędzej ona kogoś opluje.. Prymuską ją nazywać nie można ale w rzeczy samej najlepiej zdaje egzaminy. Inteligentna, bystra, śmiała, sprytna, odważna, bezczelna. Nade wszystko kocha wolność, nie sposób ją zamknąć na klucz i do czegokolwiek zmusić. Cieszy się większą swobodą niż koleżanki. Ojciec zaabsorbowany malakologią (zabłysnę jak zapytają o to kiedyś w teleturnieju) pozostawia córce wolną rękę, ale nie musi się o nią martwić. Klaudyna bowiem mimo że świadoma swej urody i nieco próżna (ach te sukienki, wstążki, manipulowanie wyglądem...) nie jest naiwna i nie z tych, co to łapią się na lep czułych słówek. Trudny z niej przeciwnik i w konwersacji i w życiu ( przynajmniej na szkolnej niwie). Takiej postaci nie da się pominąć milczeniem.

Cieszę się, że poznałam Klaudynę oraz jej koleżanki: wielką Anais, Marysię Belhomme, Łusię, nauczycielki pannę Aimee i dyrektorkę  Sergent. Z przyjemnością czytałam o pięknie przyrody prowincjonalnego Montigny oraz o białej kotce Fanszetce, która lubiła spać na półce z książkami między tomami Larousse'a. Z uśmiechem śledziłam figle, psoty i brewerie, jakie wyczyniały dziewczęta. Na pewno kiedyś jeszcze wrócę do twórczości Colette, sprawdzę jak potoczyły się losy Klaudyny, a także chętnie poznam inne utwory pisarki.