Osteria w Chianti - Dario Castagno

Dario Castagno, Osteria w Chianti. Powieść, wyd. Pascal, 2011.

Pascal kojarzył mi się wyłącznie z przewodnikami, publikacjami z branży turystycznej, podróżniczej. Tymczasem okazało się, że wydaje również beletrystykę.

Ucieszyłam się, gdy dostałam „Osterię w Chianti”. Literatura włoska jest raczej mało popularna, zwłaszcza ta współczesna. Zastanawiałam się, ale oprócz Umberto Eco, żaden inny autor z Italii do głowy mi nie przyszedł. Z klasyką też nie najlepiej. Poza Pertarką i Carlem Collodim, autorem „Pinokia” chyba już nie znam nikogo. A dopiero całkiem niedawno przeczytałam „Lamparta” G. Lampedusy. Na tym kończyła się moja przygoda z literaturą włoską, tymczasem dane mi było odkryć Dario Castagno – producenta oliwy z oliwek, autora projektów filmowych i książek, piewcę Toskanii. Castagno urodził się  w Anglii, ale powrócił do swych włoskich korzeni i zaczął zgłębiać historię, legendy i tradycje ojczystego regionu.

Mam wrażenie, że ostatnio panowała niemal moda na książki/filmy o krainach takich jak Toskania czy Prowansja. Obraz tych miejsc był zazwyczaj prezentowany przez przybysza z zewnątrz, który tam znalazł swoje miejsce na ziemi, dominowała wizja arkadyjska, sielska. Castagno zaś opowiada lokalną historię jakby „od wewnątrz”, w końcu rejon Chianti to też jego „ mała ojczyzna”.

Nie chcę powtarzać informacji, jakie znajdują się z tyłu okładki, czy w opisie książki w sklepie internetowym, postaram się skupić na wrażeniach. Nie miałam specjalnych oczekiwań wobec tej książki, niespodziewanie okazało się, że mnie wciągnęła. Krótkie rozdziały, spora czcionka, ciekawa treść – szybko się czytało. Narracja również interesująco zbudowana. Narrator (nomen omen Dario) oddaje głos bohaterom, starszy pan przybliża mu dzieje rodziny Gori, Ultimo opowiada swą historię z czasu wojny. Mamy 2, a nawet 3 plany czasowe. W 2008 roku Dario odwiedza chorego staruszka Ultimo i wyrusza ponownie szlakiem sprzed lat, wspomina rok 1983, kiedy poznał Ultima i 1994 – wspólne wędrówki, przyjaźń, opowieści przy ognisku ( tu cofamy się do roku 1942, do wojennych losów Ultima).

Ultimo Gori jest żywą legendą, utożsamiany jest z Chianti. Dzieje miejsc przecież nierozłącznie związane są z historią ich mieszkańców. W burzliwe dzieje bohatera wplatają się rodzinna tragedia, wojenne perypetie, faszyzm włoski, Holokaust, poświęcenie się dla innych.  Przejawia się potęga miłości  (do rodziny, regionu i przyjaciela)  i siła marzeń-  tytułowa osteria (rodzaj karczmy, restauracji) stanowiła przedmiot pragnień Ultima, powstała na gruzach stodoły, która odegrała ważną rolę w jego przeszłości. Mamy do smaku nutkę magii – Gori fenomenalnie nawiązuje kontakt z przyrodą, Dario’wi ukazuje się etruska kobieta (zjawa?).

Całość jest fikcją literacką, co zostało zaznaczone w podtytule: powieść. Myślę, że autor celowo podkreślił gatunek, gdyż historia jest  dość prawdopodobna i czytając, ma się lekkie wrażenie, że jest autentyczna. Być może powstała na kanwie rzeczywistych osób i zdarzeń, a pisarz ją literacko przetworzył.

Podobało mi się. Ciekawe, klimatyczne, nie wydumane. Czuje się, że autor pisał tekst z sercem, pełen ciepła i miłości do regionu Chianti.

Książkę otrzymałam od księgarni Matras. Dziękuję!