Poezja i frytki, czyli powrót na Jeżyce

Znajomość starszych tomów Jeżycjady zawdzięczam bibliotece, nowszych- Inviernicie. Z czasem  na moich półkach zagościły wybrane - ulubione "("Szósta klepka", "Kwiat kalafiora", "Nutria i Nerwus") - nie wykluczam powiększenia kolekcji. Najnowszą powieść cyklu - "McDusię" nabyłam  dość spontanicznie. Przeczytałam szybko już jakiś czas temu, pora na spisanie zaległych refleksji.

Miło było powrócić do poznańskiej dzielnicy i zajrzeć w okna bloku przy Roosevelta 5. U Borejków gości Magda (córka Kreski), która przyjechała, aby uporządkować rzeczy po nieodżałowanym profesorze Dmuchawcu, a przy okazji poukładać swoje sprawy uczuciowe. Laura przygotowuje się do ślubu. Kuzyni Ignacy i Józef dorastają i rywalizują ze sobą. Bernard Żeromski jak zwykle realizuje swoje zwariowane pomysły artystyczne. Jest świątecznie i refleksyjnie.

Do książek Małgorzaty Musierowicz podchodzę z sentymentem, wracam jak do starych znajomych - co słychać, kto się z kim ożenił, komu się urodziło dziecko itp.  Lubię ten borejkowski klimat, gdzie pieką ciasteczka, piją herbatki, rzucają łacińskimi maksymami, cytują poezję i wysyłają ESD ;-)
Nie mam podejścia analitycznego, nie rozkładam powieści na czynniki pierwsze, nie czepiam się szczegółów Ot, czytam sobie emocjonalnie raczej. Oczywiście wolę starsze, wręcz najstarsze tomy, ale to pewnie dlatego, że tamte czytałam po kilka razy, te nowsze- raz, góra dwa może niektóre. Ale tamte czytałam "za młodu" że tak powiem, a z wiekiem nieco zmienia się odbiór pewnych książek, i te kolejne już odbierałam inaczej, z innej perspektywy.

Generalnie "McDusia" mi się podobała.Parę razy chichrałam się z dialogów, udzielił mi się  przedświąteczny nastrój, z ciekawością czekałam, czy coś się nie wydarzy w związku ze ślubem. Nie podzielam opinii, że to powieść nudna, staroświecka, moralizatorska itp. Taki a nie inny jest jest jeżycjadowy klimat i cóż poradzić, nie każdemu pasuje.

Co najwyżej mogę mieć zastrzeżenia, co do postaci. Nie podobało mi się zachowanie Idy. Zawsze była spontaniczna i bezpośrednia, ale tu przeszła samą siebie. Wzdychająca, słodka Laura nieco mnie irytowała. Przyznam, że nie jestem fanką tej bohaterki. Zastanawia mnie  "reaktywacja" Pyziaka i  umotywowanie jego życiowego postępowania. Ma nam być go żal, czy co...W szczegóły nie wchodzę, aby przypadkiem komuś nie wyjawić za wiele przed lekturą.

 Tytułowa bohaterka okazała się miłą, nieco poplątaną dziewuszką, przyzwyczajoną do popularnego, choć niezdrowego junky food (frytki, chipsy itp.), stąd poniekąd żartobliwa forma jej imienia.  Prawnuczka Profesora Dmuchawca nie gustuje w poezji, nie rozumie jej, woli dosłowne znaczenia, tym różni się od borejkowskiego towarzystwa, ale przecież nie każdy lubi wiersze i właśnie ta postać może stać się bliska wielu czytelni(cz)kom. Magdusia nie jest poetyczna (Laura za to w dwójnasób), ale romantyczna - owszem (motyw kłódek wieszanych na moście).
Poezja gości na kartach głównie za sprawą wiersza Kazimierza Wierzyńskiego, poety znanego,  lecz jakby zapomnianego. Literackie aspiracje ma też młode pokolenie, głównie w osobie Ignacego Grzegorza. Chłopak stanowi przeciwieństwo Ogorzałkówny, ale może "w tym szaleństwie jest metoda", wszak przeciwieństwa się przyciągają, czyż nie? Zresztą czy tak całkiem są inni..., nie sądzę.

W przypadku wielotomowych opowieści już tak jest, że czytelnicy mają swoich ulubieńców i antypatie, przywiązują się do nich i chętnie by urządzili życie bohaterów według własnego scenariusza, cóż, kiedy trzeba pogodzić się z zamysłami autora. Nie inaczej w tym przypadku - losy jeżycjadowych postaci leżą w ręku Małgorzaty Musierowicz. Ciekawe, co się wydarzy we "Wnuczce do orzechów"....